Neeeee!
01 Februari 2013 | Argentinië, Buenos Aires
Daar zit je dan, bloedheet, zweet op je rug, met je ingepakte tassen op het bed. Het is alweer de allerallerallerlaatste dag! Vanavond om tien uur lokale tijd mogen we de dames en heren van de KLM begroeten en gaan we naar huis.
Gisteren zijn we begonnen met een wandel- en bustocht door de stad. We hebben veel gehoord over tango, een beetje over de geschiedenis, maar vooral veel geleerd over het openbaar vervoer. Het idee was namelijk om alles te doen met lokale bussen en metrolijnen. Erg leuk. Ik moet wel bekennen dat na Tigre en deze tour ik mijn buik een beetje vol heb van niet-backpack toeristen: niet ingelezen, niet opletten op verkeer en tasjesdieven, eten in de Amerikaanse mall, letterlijk geen woord Spaans en geen idee van de waarde van geld hier. Aargh!
Op het einde kregen we op het Plaza del Mayo nog wat uitleg over de regeringswisselingen en coups van de laatste 100 jaar. Om het een leuk blogje te houden, ga ik niet vertellen over alle ranzige dingen die we gehoord hebben (mensen uit vliegtuigen duwen stelt *niks* voor). Om het allemaal nog wat indrukwekkender te maken, stonden we op dat Plaza del Mayo een half uur voor het wekelijks protest van de Moeders van Plaza del Mayo.
Dat is een groep vrouwen die in de jaren 70 begonnen is met wekelijks een protestronde te lopen op het plein en het regime te vragen waar hun (waarschijnlijk vermoorde) verdwenen kinderen zijn. Een deel van de originele groep vrouwen is indertijd door de junta opgepakt en zelf verdwenen, een deel ervan protesteert nog steeds. Dan komt er dus een busje aan waar een stuk of 10 oude besjes stappen, allemaal met stok en wandelrek, die door een groep mensen worden toegejuicht en ondersteund een rondje over het plein lopen. Wauw, bizar indrukwekkend.
's Avonds hebben we nog een laatste uitspatting geregeld die je in deze stad gedaan moet hebben: eten in een restaurant met gesloten deuren. Dat zijn bepaalde "restaurants" waar geen adres van bekend is en waar je alleen kunt komen als je van tevoren gereserveerd hebt en ze je het adres hebben gegeven. In ons geval was het letterlijk bij iemand thuis, aan een grote tafel met in totaal tien mensen. De kok was een sommelier die daarnaast ook geschoold was voor keukendingen en we hebben er heerlijk 5 gangen met gematchte wijn gegeten. Omdat je met z'n tienen aan een tafel zit gaat het gesprek vanzelf lopen en uiteindelijk zijn we na het eten in een lokale kroeg geëindigd met een Argentijn, vier Russische Amerikanen en drie buitenlandse studentes.
En nu dus de laatste dag. Ik weet nog niet of ik heel blij of heel geschokt ben.
Tot snel!
Tamara
Gisteren zijn we begonnen met een wandel- en bustocht door de stad. We hebben veel gehoord over tango, een beetje over de geschiedenis, maar vooral veel geleerd over het openbaar vervoer. Het idee was namelijk om alles te doen met lokale bussen en metrolijnen. Erg leuk. Ik moet wel bekennen dat na Tigre en deze tour ik mijn buik een beetje vol heb van niet-backpack toeristen: niet ingelezen, niet opletten op verkeer en tasjesdieven, eten in de Amerikaanse mall, letterlijk geen woord Spaans en geen idee van de waarde van geld hier. Aargh!
Op het einde kregen we op het Plaza del Mayo nog wat uitleg over de regeringswisselingen en coups van de laatste 100 jaar. Om het een leuk blogje te houden, ga ik niet vertellen over alle ranzige dingen die we gehoord hebben (mensen uit vliegtuigen duwen stelt *niks* voor). Om het allemaal nog wat indrukwekkender te maken, stonden we op dat Plaza del Mayo een half uur voor het wekelijks protest van de Moeders van Plaza del Mayo.
Dat is een groep vrouwen die in de jaren 70 begonnen is met wekelijks een protestronde te lopen op het plein en het regime te vragen waar hun (waarschijnlijk vermoorde) verdwenen kinderen zijn. Een deel van de originele groep vrouwen is indertijd door de junta opgepakt en zelf verdwenen, een deel ervan protesteert nog steeds. Dan komt er dus een busje aan waar een stuk of 10 oude besjes stappen, allemaal met stok en wandelrek, die door een groep mensen worden toegejuicht en ondersteund een rondje over het plein lopen. Wauw, bizar indrukwekkend.
's Avonds hebben we nog een laatste uitspatting geregeld die je in deze stad gedaan moet hebben: eten in een restaurant met gesloten deuren. Dat zijn bepaalde "restaurants" waar geen adres van bekend is en waar je alleen kunt komen als je van tevoren gereserveerd hebt en ze je het adres hebben gegeven. In ons geval was het letterlijk bij iemand thuis, aan een grote tafel met in totaal tien mensen. De kok was een sommelier die daarnaast ook geschoold was voor keukendingen en we hebben er heerlijk 5 gangen met gematchte wijn gegeten. Omdat je met z'n tienen aan een tafel zit gaat het gesprek vanzelf lopen en uiteindelijk zijn we na het eten in een lokale kroeg geëindigd met een Argentijn, vier Russische Amerikanen en drie buitenlandse studentes.
En nu dus de laatste dag. Ik weet nog niet of ik heel blij of heel geschokt ben.
Tot snel!
Tamara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
